Wednesday, December 13, 2006

ΟΙ "ΛΟΓΙΟΤΑΤΟΙ" ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

Δεν είμαι απο τους ανθρώπους που γράφει.
Θα έλεγα-για την ακρίβεια-ότι δεν είμαι απο τους ανθρώπους που εκφράζονται καν!!!
Είμαι εσωστρεφής και κλειστός στο καβούκι μου,ακόμη και με τους δικούς μου ανθρώπους.
Όνειρα,σκέψεις,ελπίδες,φοβίες και όλα τα άλλα που με απασχολούν τα μοιράζομαι με μένα.
Όταν έρθει η ώρα της αυτοκριτικής θα μου το καταλογίσω(μου τα "σέρνει" το στεφάνι μου,αλλά που εγώ).

Την αφορμή αυτής της προσπάθειας μου την έδωσε μια πολύ αγαπημένη παρέα,που έχετε και εσείς συναντήσει στον"μπλογκοχώρο".
Αρχικά με την παρακίνηση να διαβάσω καποια απο τα συγγράματα τους και στη συνέχεια με την επιλογή του ονόματος που ένα εκ των αγαπητών μελών επέλεξε για μένα .

Της είπα της Κυρίας ότι η λέξη "φίλος" μου ακούγεται απόμακρη και πολύ ουδέτερη.
Συμπληρώνω δε, ότι με πειράζει όταν ακούω απο κάποιους την προσφώνηση "φίλος"
και έχω την εντύπωση ότι για κάποιους έχει αντικαταστήσει την γνωστή λέξη με τα 3 α.

Η Κυρία λοιπόν επέλεξε να με τιμήσει (ηθελημένα ή άθελα δεν έχει σημασία)με τον ύψιστο τίτλο τιμής:
με ονόμασε "Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ".
Με το "Ο" κεφαλαίο,όπως λέμε "Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!!

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και σένα και τον καλό σου και τον Σόφο και τις Φίλες σου.
Ελπίζω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας.
Εύχομαι να περνάτε πάντα καλά και να μεταφέρετε μέσα απο τα κείμενα σας αισίοδοξία,κέφι και χαρά.Να μοιράζεστε το ταλέντο σας-που περίσσιο σας έχει χαρίσει ο Θεός-με εμάς τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
Να λαμβάνετε τα ερεθίσματα και να τα κάνετε στίχους,ρίμες και παραμυθάκια.

Όσο για μένα και το τι έχω να πώ απο αυτό εδώ το βήμα......επιφυλάσσομαι.

Υ.Γ.Αφιερωμένο σε ένα κορίτσι που δεν είναι πια ανάμεσα μας και που πήγε άδικα.

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ(του Εθνικού Στιχουργού Λ.Παπαδόπουλου)


Ταξίδι μακρινό σαν αλεξανδρειανό
αγέρι της φωτιάς στα φύλλα της καρδιάς σαν το χαψίνι
κι οι ρήτορες πολλοί το μαύρο το πουλί
και μόνη στο σκαλί σαν το θαμπό γυαλί
η έυνοιά σου η τρελή εκείνη

Αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
αντίο φίλε αγέρα μου

Γελούσες μέχρι χθες τα μάτια σου γιορτές
καίκια στα νερά με τα πανιά φτερά σαν την ειρήνη
μα τώρα σκοτεινιά δεμένα τα πανιά
κι απ' το δεληχιονιά στενάζει η γειτονιά
και κλαίει η λησμονιά εκείνη

Αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου

6 Comments:

Blogger allmylife said...

Ηθελημένο ήταν - απ' ότι η διαίσθησή μου μου υπαγόρευσε.
Μετά το σημερινό σου ποστ,
είδα πως δεν με γέλασε!
Καλησπέρα Φίλε μας.

(αδικώ τον Σ. τον Χ.και τον Κ. - πέραν της διαισθήσεως - έχω και εξαιρετικές "συστατικές" στα χέρια μου!)

7:45 PM  
Blogger Leon / σουταχαπει said...

Οχι μόνο γράφεις,αλλά γράφεις και πολύ καλά και το σπουδαιότερο είναι αυτά που λές και ο τρόπος που τα αισθάνεσαι.Δέν νιώθω "λογιότατος",πολλές φορές μάλιστα ζηλεύω αυτή την ανεπιτήδευτα πηγαία έκφρασή σου.Σχετικά με την εσωστρέφεια,τώρα που "έμπλεξες"με την allmylife ξέχασέ την....Μεγάλη μου τιμή που με θεωρείς φίλο σου!

10:59 PM  
Blogger flexxus said...

Σας ευχαριστώ πολύ.Αμοιβαία τα αισθήματα.Ελπίζω να εκφράζετε απο κοινού και την γνώμη του Bill!!!

9:45 AM  
Blogger Sofogreg said...

Μεγάλη η χαρά και η έκπληξη για το post σου.
Ταλέντο στην έκφραση έχουμε όλοι. Αρκεί να αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο. Να είμαστε αληθινοί.
Σημ: Και ναι!! Το στεφάνι σου έχει απόλυτο δίκηο. Δώσε της φιλιά από μένα.

2:35 PM  
Blogger allmylife said...

Ο Bill σε θέλει για δικό του φίλο μόν μου είπε!!!

10:41 PM  
Blogger NinaC said...

Μια χαρά τα πάτε!!!

Keep up the good work!

:)

Και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

1:52 AM  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home